.

Harcerze i Zuchy

Działalność Duszpasterstwa Harcerek i Harcerzy przejawiała się głównie w organizowaniu tzw. harcerskich Mszy Świętych. Swój początek sięga 1982 roku, a głównym terenem działania był Kraków. Uczestnictwo w grupach harcerskich wychowuje człowieka i stwarza warunki do harmonijnego i pełnego rozwoju we wszystkich obszarach jego osobowości: duchowym, emocjonalnym, intelektualnym i fizycznym oraz pomocy
w odnalezieniu miejsca w społeczeństwie.

Podstawą wychowania harcerskiego jest służba – przede wszystkim bliźniemu. Środowiska harcerskie co roku organizują zimowe i letnie obozy, śródroczne biwaki i rajdy. Wędrują po górach, spływają kajakami, żeglują, jeżdżą na rowerach. Metoda harcerska oparta jest o naturalne potrzeby i zjawiska obserwowane w rozwoju młodego człowieka – takie jak potrzeba osiągnięć, potrzeba akceptacji, potrzeba sprawdzenia siebie, skłonność do organizowania się w małe grupy, pragnienie przeżycia przygody. Punktem wyjścia wszelkich harcerskich działań jest dobrowolność. Harcerzem jest tylko ten, kto świadomie tego chce. Bez dobrowolności wszystkie pozostałe elementy metody tracą swój sens i moc.

Działania harcerskie w istocie swej mają być naturalne – wykorzystywać to, co się dzieje w otaczającym nas świecie, bez stwarzania sztuczności, a także podążać za naturalnymi zainteresowaniami młodych ludzi. Dzięki temu harcerstwo daje możliwość rozwoju tego, co już w zalążku tkwi w każdym młodym człowieku. Ważnym aspektem jest pośredniość oddziaływań – młody człowiek uczy się poprzez zbieranie doświadczeń w konkretnych sytuacjach, gdzie ma możliwość podjęcia odpowiedniej decyzji i ma wpływ na dalszy bieg zdarzeń. Aktywna forma działań, uczestniczenie w zadaniach i przygodach i wspólne ponoszenie ich konsekwencji daje niepowtarzalną okazję do obustronnych wniosków, obserwacji, inspiracji
i doświadczeń – wszyscy się od siebie uczą, każdy głos jest ważny. Stosowanie metody harcerskiej jest możliwe dzięki podziałowi na małe grupy – zastępy, w których toczy się znakomita większość harcerskich działań. Niezbędnym elementem powodzenia stosowania metody harcerskiej jest wzorzec osobowy instruktora, dzięki któremu zachowaną mamy pośredniość działań (przykład własny) oraz motywację do samorozwoju. Elementem zapewniającym ciągłą atrakcyjność stawianych wyzwań jest stopniowanie trudności. Dzięki temu zawsze jest miejsce na nowe doświadczenia, a sprawdzanie siebie w nowych sytuacjach jest kształcące i pociągające. Stopniowanie trudności odpowiada na naturalną potrzebę osiągnięć i nowych przeżyć. Nie bez znaczenia jest też tło – harcerskie wychowanie odwołuje się przede wszystkim do naturalności, czyli do przyrody – która jest niezwykle bogatym środowiskiem pozytywnych doświadczeń i kształcących obserwacji.

Grupa harcerzy w naszej parafii ma comiesięczne spotkania
i prowadzi czuwania modlitewne oraz pomaga w organizowaniu pielgrzymek.

Opiekun: Ks. Sylwester Gaweł