.

MATKO BOŻA SULISŁAWSKA - MÓDL SIĘ ZA NAMI!

Epidemia, która wybuchła w XIX w. w Staszowie była bardzo wielka i zbierała ogromne żniwo wśród mieszkańców miasta. Ludzie umierali całymi rodzinami. Na skutek wymiotów i krwawej biegunki śmierć przychodziła bardzo szybko, w ciągu 48 godzin. Jedną z przyczyn szybkiego rozprzestrzeniania się cholery były duże skupiska ludzi na małej przestrzeni oraz kwestie związane z kanalizacją i zaopatrzeniem w wodę, szczególnie pitną. W Staszowie cholera zauważona została w kwietniu. W maju epidemia nieco przygasła, ale ze zdwojoną siłą wybuchła w czerwcu. Podczas tej pamiętnej epidemii, życie w mieście i w całej okolicy zostało zupełnie sparaliżowane. Żadne urzędy nie pracowały, a władzę przejął tzw. „burmistrz powietrzny”. Zmarłych na cholerę wyznania rzymskokatolickiego w Staszowie nie chowano na cmentarzu parafialnym, znajdującym się wówczas przy kościele pw. świętego Bartłomieja oraz przy kościele filialnym pw. Ducha Świętego tylko za miastem, w lesie na Pocieszce. Pochówki organizowane były bardzo szybko, a ciała zmarłych grzebane we wspólnych grobach i przysypywane wapnem. W miejscu takich pochówków stawiano jedynie krzyż, dziś zwany cholerycznym.
Należy zaznaczyć, że ludność Staszowa zawsze udawała się po opiekę i pomoc do Kościoła. Tak też było podczas wybuchu w mieście epidemii cholery. Staszowianie urządzali procesje błagalne z pochodniami do przydrożnych krzyży i figur, przy których żarliwie się modlili i śpiewali nabożne pieśni. W czerwcu, jak wskazują dokumenty archiwalne, epidemia cholery w Staszowie przybrała na sile. Z tego powodu większość mieszkańców była zrozpaczona, zatrwożona i pełna strachu. Wówczas to rajcy miejscy zaczęli się zastanawiać co zrobić z tak pesymistycznymi nastojami? Jak dodać ludziom otuchy i nadziei? Gdzie szukać ratunku? I wtedy padła propozycja, by wziąć krzyż i udać się z nim do Sulisławic w pieszej pielgrzymce, i tam w sanktuarium, gdzie jest słynący łaskami obraz, prosić Matkę Bożą o pomoc i wsparcie duchowe. Dlatego też po oktawie Bożego Ciała grupa mieszczan z krzyżem na ramionach udała się na pielgrzymkę pokutno-błagalną. Wyszli nocą, gdyż nie wolno było bez zgody władz opuszczać miasta (ze względu na epidemię). Staszowianie nie bacząc na znużenie część drogi pokonali na kolanach, pokutując w ten sposób i błagając Boga o ocalenie. Nad ranem dotarli do Wiązownicy-Wzgórska, skąd było widać wieże kościoła w Sulisławicach. Dalej już iść nie mogli, gdyż wszędzie stały kordony wojsk rosyjskich. Po wspólnej naradzie ustalili, że tu należy wkopać drewniany krzyż, który przez całą drogę nieśli i z daleka pomodlić się do Matki Bożej. Przez cały ten czas pątnicy nie tracili nadziei na ocalenie. W drodze powrotnej również nieustannie modlili się za wstawiennictwem Maryi. Gdy zbliżali się do rogatek Staszowa zobaczyli tłum ludzi, który wyszedł im na spotkanie. Przekazy ustne informują, że wśród nich byli także Żydzi.
Po tej pielgrzymce, epidemia rzeczywiście ustała w mieście. Wtedy też staszowianie uczynili postanowienie, że każdego roku będą organizować piesze pielgrzymki do Sulisławic o charakterze dziękczynnym, szukając jednocześnie na tej drodze najlepszej formy uczczenia Matki Bożej, której przypisano ocalenie Staszowa od całkowitej zagłady przez wspomnianą epidemię, jak i dbać o krzyż postawiony w Wiązownicy-Wzgórsku.
W roku następnym, zgodnie z uczynionym rok wcześniej postanowieniem odbyła się piesza pielgrzymka staszowian do sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Sulisławicach. Dziękowano w niej za cudowne ocalenie mieszkańców miasta od epidemii cholery. Wobec wszystkich pątników potwierdzono także uczynione rok wcześniej postanowienie zaznaczając, iż pielgrzymki odbywać się będą odtąd co roku, po oktawie Bożego Ciała i będą mieć charakter dziękczynny. Ks. Jan Wiśniewski w monografii dekanatu sandomierskiego pod datą 1857 r. napisał, że: „Wdzięczni staszowianie przyrzekli rok rocznie w ten dzień ocalenia, odwiedzać to miejsce święte. Co też dotąd wiernie spełniają”.

Autor tekstu: p. Agata Bazak